บทที่ 6 ไม่ควรทำให้คนผิดใช่ไหม?

แคสซี่โบกใบทะเบียนสมรสแล้วมองโจเซฟที่ดูเหมือนจะไม่แยแส เธอทำปากยื่น พยายามจะเรียกความเห็นใจจากเขา "ฉันลำบากจริงๆ นะ ตั้งแต่ที่น้องสาวที่หายไปนานของฉันกลับมา พ่อแม่ก็ไม่สนใจฉันเลย ฉันถูกไล่ออกจากบ้าน ไม่มีที่ไปแล้ว"

"คุณก็ไปหาที่เช่าเองสิ" โจเซฟพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน แล้วเริ่มเดินจากไป

"ที่รัก อย่าทิ้งฉันไปนะ!" แคสซี่อ้อนวอนพลางเกาะแขนเขาไว้ "ตอนนี้ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว เหลือแต่คุณคนเดียว"

เสียงของเธอดังขึ้น ดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมายในห้องโถงนั้น

โจเซฟทำหน้าบึ้งตึง รู้สึกเสียใจที่มาจดทะเบียนกับเธอ

เขาพูดอย่างรำคาญว่า "พอได้แล้ว ผมอยู่ที่เอเมอรัลด์เบย์ คุณเคยไปแล้วนี่ ไปเองแล้วกัน"

โจเซฟทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาจึงลากเธอออกมาจากสำนักงานแล้วเตือนด้วยเสียงต่ำว่า "คุณนอนห้องแขกนะ ห้องผมห้ามเข้า แล้วก็อย่าไปกวนดาโกต้าด้วย"

"ดาโกต้าเหรอ?" แคสซี่อ้าปากค้าง "คุณมีลูกด้วยเหรอ?"

โจเซฟเลิกคิ้ว "ก็ดูแลเขาด้วยแล้วกัน"

พูดจบเขาก็จากไป

แคสซี่ตกใจมากจนลืมไล่ตามเขาไป เธอเตรียมใจมาแล้วว่าจะต้องแต่งงานกับคนที่ไม่รัก แต่เธอยังไม่พร้อมที่จะเป็นแม่เลี้ยง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคืนเธอก็ไม่เห็นวี่แววว่าจะมีเด็กอาศัยอยู่กับเขาเลย

เธอยืนอยู่ริมถนนครึ่งชั่วโมง ครุ่นคิดถึงบทบาทในอนาคตของเธอทั้งในฐานะแม่เลี้ยงและป้า

ในที่สุด เธอก็มองรูปถ่ายน่าหมั่นไส้ของโจเซฟบนใบทะเบียนสมรส แล้วตัดสินใจเด็ดเดี่ยวรีบเข้าไปในห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อของเล่นให้เด็ก

เขาชื่อดาโกต้า แสดงว่าต้องเป็นเด็กผู้ชายแน่ๆ เธอเลือกรถของเล่นสองสามคันกับตัวต่อ แล้วก็ขับรถไปที่เอเมอรัลด์เบย์

เธอหอบข้าวของพะรุงพะรัง สูดหายใจเข้าลึกๆ ที่หน้าประตู กดรหัสผ่าน แล้วประตูก็เปิดออก

เธอยิ้มอย่างเป็นมิตรแล้วพูดเบาๆ ว่า "หวัดดีจ้ะ ดาโกต้า"

ในห้องนั่งเล่นที่เงียบสงบ แมวสีขาวหูสีเหลืองอ่อนตัวหนึ่งนอนอย่างเกียจคร้านอยู่บนโซฟาแล้วร้องเหมียว

แคสซี่กะพริบตา "ดาโกต้าเหรอ?"

ดาโกต้าบิดขี้เกียจ เดินมาหาเธอ ดมของเล่นในมือ แล้วก็เดินกลับไปนอนบนโซฟาอย่างไม่สนใจและวางท่าอย่างหยิ่งผยอง

แคสซี่สบถในใจ 'โธ่เอ๊ย โจเซฟ ทำไมไม่อธิบายให้มันเคลียร์ๆ หน่อยนะ ฉันอุตส่าห์ใช้เวลาตั้งนานทำใจว่าเป็นแม่เลี้ยงแล้วแท้ๆ แต่ดาโกต้าก็น่ารักดีนะ ขนสะอาด แก้มยุ้ยเชียว'

เธอโน้มตัวลงไปลูบหัวมัน แต่ดาโกต้าก็รีบวิ่งผลุบเข้าไปในห้องนอนใหญ่ ห้องที่เมื่อคืนเธอไม่ได้เข้าไปและรู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควรที่จะเข้าไป

เธอรู้สึกหงุดหงิด ถอนหายใจ แล้วเริ่มสำรวจบ้านอย่างละเอียด ซึ่งมีสามห้องนอน สองห้องนั่งเล่น

ห้องนอนใหญ่หนึ่งห้อง ห้องแขกหนึ่งห้อง และห้องทำงานอีกหนึ่งห้อง

โจเซฟเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จไม่ใช่เหรอ เขาควรจะอยู่ในคฤหาสน์สิ แต่ที่นี่ไม่มีร่องรอยความหรูหราเลยสักนิด แม้แต่หนังสือในห้องทำงานก็ยังเป็นเรื่อง "นิติศาสตร์" กับ "ข้อมูลทางกฎหมาย"

แคสซี่รู้สึกถึงความไม่สบายใจที่คุ้นเคยนั้นอีกครั้ง เธอครุ่นคิด 'เป็นไปได้ไหมว่าเขาจะไม่ใช่ลุงของอาร์เธอร์จริงๆ นั่นมันเป็นไปไม่ได้!'

เธอรีบส่ายหัวปฏิเสธความคิดนั้น

เธอคิดว่าลอร่า ถึงแม้จะสับสนบ้างเป็นบางครั้ง ก็ไม่น่าจะจำคนผิด